North & South

arduinna

Obejrzałam ostatnio serial BBC North and South (ekranizacja powieści Elizabeth Gaskell). Akcja dzieje się w XIX-wiecznej Anglii i ukazuje m.in. stosunki ekomoniczno - społeczne. Główną bohaterką jest Margaret Hale, córka byłego pastora, który wraz z rodzina przenosi się z rolniczego południa do przemysłowej północy. Klimatycznie serial przypomina ekranizacje Jane Austin. Jak zaczęłam oglądać, to nie mogłam się oderwać.

Agata

Poyzcja kultowa wśrórd wielbicielek Jane Austen. Niektóre oszalały na punkcie głównego bohatera w stopniu niemalże równym co onegdaj na punkcie pana Darcy'ego. Serial już dość stary, ale świetny, ja tez go lubię i polecam. Jessie kiedyś trafila na seans na zlocie fanek JA. Wink

Olka

"North and South" wielbię i kocham Very Happy

Dostanę po głowie, ale ponieważ Armitage wielbię jakieś milion razy bardziej niż Firtha to mam na punkcie Thorntona fioła większego niż na punkcie Darcy'ego.

Natknęłam się też jakiś czas temy na Makbeta w uwspółcześnionej wersji BBC z Armitage właśnie i McAvorym (coś genialnego) i doczytałam się, że to część serii ShekespeaRe-Told na którą składa się jeszcze Poskromienie złośnicy, Wiele hałasu o nic i Sen nocy letniej. Może kiedyś zbiorę się, żeby obejrzeć wszystkie... Makbeta polecam zdecydowanie Smile

A i Makbet na pewno był dodany kiedyś do jakiejś gazety bo w Wawie na dworcu Wschodnim widziałam go jakiś czas temu (stąd wiedziałam, ze w ogóle coś takiego istnieje)

Ar-Feiniel

Nigdy nie słyszałam o "North and South" , ale teraz z pewnością nie spocznę, dopóki go nie obejrzę. Smile

Richard Armitage jest całkiem uroczy, ale Colin Firth to mr. Darcy. Very Happy

jessie

dzieki uprzejmości Olki posiadam wreszcie North and South (a jaka byłam załamana gdy myślałam, że już nigdy nie obejrzę!), więc myslę, że nie będzie problemu z tym, abyś go mogła zobaczyć Smile

arduinna

sweet chilly

zgadzam się... Richard ma to "coś" w sobie, w roli Thorntona sprawdził się znakomicie... chociaż nie porównywałam go z Firthem w "Dumie i uprzedzeniu", bo pomimo kilku podobieństw są zupełnie inni...i panowie zagrali ich niepowtarzalnie Smile

Ar-Feiniel

Nie myślałam, że kiedyś to powiem, ale pan Darcy w porównaniu z Thorntonem to wesoły, uroczy kompan. Wink

Richard Armitage bez wątpienia miał sporo zabawy grając taką postać. Laughing

Ogólnie bardzo mi się podobało, między innymi dzięki temu, że wątki nie skupiały się wyłącznie na uczuciu między bohaterami. Powiedzmy, że powieści Jane Austen są bardziej baśniowe, gdy tymczasem w "N & S" brzmiały nutki pozytywistyczne. Wink

W ogóle muszę zauważyć, że podobieństwa do Jane Austen są tylko odczuwalne w adaptacji, bo kiedy przeglądałam książkę, klimat był zupełnie inny, nie wspominając o języku, jako że ta książka powstała później niż powieści JA.
Mam tez kilka różnych spostrzeżeń: związek między Thorntonem i jego matką wydał mi się prawie niezdrowy, biedna Margaret jeszcze nie wie, w co się pakuje. Wink

Czy zauważyłyście, że jak na "romans" pada tutaj strasznie dużo trupów? Zdaje się, że siedem. I to głównie po to, aby Meg mogła pomóc swojemu lubemu. Jak bardzo wygodnie. Laughing

No i zastanowiła mnie scena, w której Margaret wybiegła do tłumu i dostała w głowę. Kiedy potem matka i siostra Johna to dyskutowały, zaczynając od słów typu: "Widziałaś, co ona zrobiła?", myślałam, że matka (która za wszelka cenę chciała chronić swego synusia) powie coś w stylu: "To ja powinnam tam być; mieć jaja, aby pomóc Johnowi", to one zaczęły nawijać, jak to teraz Thornton musi się jej oświadczyć, bo Meg wystawiła na szwank swą reputację ogłaszając przed światem, że go kocha. WTF??!?
Co za czasy. Obecnie to ludzie dziękowaliby jej i wstydziliby się młoda dziewczyna musiała ratować dorosłego faceta z opresji. Ech.
Czy ktoś też miał wrażenie, że cała sekwencja rozpoczynająca się od przybycia Johna do Helstone zupełnie odstawała od reszty filmu pod względem wizualnym, jak i klimatem? Była tak dziwnie bajkowa, że początkowo wydawało mi się, że ktoś to śni (no bo po co John miałby jechać do Helstone?). Tak na marginesie - jak bardzo zmieniły się czasy od epoki Jane Austen - młode panienki mogą bez problemu jeździć z panami (nie będącymi ich mężami) i, najwidoczniej - całować się w miejscach publicznych. Nie rozumiem tylko dlaczego Meg narażała na szwank swą reputację obejmując Freda na dworcu? Bo robiła to wieczorem, a nie w biały dzień? Confused

arduinna

Związek z matką faktycznie był bardzo silny, wynikało to pewnie z tego, że po smierci ojaca johna mogli liczyć tylko na siebie. Matka Thortona była gotowa zaakceptować Meg jako synową, mimo że jej nie lubiła, więc może później nie było tak źle Razz

Końcówka rzeczywiście bajkowa i niezgodna z epoką, trochę to zgrzyta, ale mogę przymknąć oko Wink

Agata

Zauważyłam, że obyczaje w danej epoce zależą od koncepcji twórców - dopasowują je w zależności od potrzeb. Stosunkowo najwierniejsze są ekranizacje BBC (jeśli chodzi o JA). Ale czy wyobrażacie sobie w tamtej epoce zachiowania, jakie piokazano nam w najnowszej ekranizacji DiU? Każdy, kto orientuje się trochę w obyczajowości tamtych czasów, widzi, że pewne rzeczy w żadnym wypadku nie mieszczą się w kanonach. I nie mówię tu o znawcach, tylko o tych, którzy przeczytali kilka ksiązek. Zwłaszca jeśli chodzi o sposób bycia w towarzystwie, bo o tym co działo się za zmkniętymi drzwiami na ogół się nie pisało.

Przychodzą mi do głowy te akurat przykłady, bo ekranizacje JA znam na wyrywki. Np. w ostatniej DiU Lizzie kilka razy odzywa się do matki w taki sposób, że ja bym się tak nie odezwała. co z tego, że jest głupia, rodziciom należał się szacunek i kropka. Albo końcówka Perswazji - Anna biega jak oszalała po Bath za Wenthworthem po deszczu i z goła głową. Kto to widział?

Ja teraz czytam W 20 lat później Dumasa i kolejny raz widzę, jak wszelkie ekranizacje Trzech muszkieterów różnią sie pod względem obyczajowości od oryginału, to co w filmach zupełnie odbiega od tego, co przedstawiono w ksiąkach, a przecież Dumas żył dwa wieki po epoce, którą opisywał. Pewnie podobnie jest z naszymi klasykami, choć wydaje się, że dotychczas ekranizacje były dość wierne, nie przypominam sobie jakichś znaczących wpadek np. w Lalce.

Wydaje mi się, że teraz producenci wychodzą z założenia, że musza operować językiem zorzumiałym dla publiczności i gdy nie pokażą pocałunków i innych czułości itp. widzowie nie będą identyfikowac się z bohaterami. Cóż, ja jdnak lubię, gdy seriale i filmy kostiumowe są naprawdę osadzone w epoce, w której się rozgrywają, a nie są jedynie wariację na temat literackieego pierwowzoru, bądż zwyczajną historyjką w ładnych strojach.